miércoles, 27 de abril de 2016

A raíz é O AMOR

A pequena coincidencia con  Sócrates é o arte de ensinar  con palabras. Ó igual que él facía cos seus alumnos ,ós  que ensinaba na  praza pública, a través do diálogo. Eu  pretendo a través deste conto (neste  blog) que como lector e aprendiz de sabi@,  reflexiones no teu interior e descubras canta verdade atopas neste texto.

   "Cerca de un arroyo de aguas cristalinas, había un pequeño bosque. Los árboles eran muy variados . Todos gastaban las energías en ser más altos y grandes, con muchas flores y perfumes , pero quedaban débiles y tenían poca fuerza para echar raíces.
En cambio el laurel dijo:
   - Yo voy a invertir mi savia en tener una buena raíz; así creceré y podré dar  mis hojas a todos los que me necesiten.
Los otros árboles estaban muy orgullosos de ser bellos ;¡ en ningún lado había tantos colores y perfumes ! Y no dejaban de admirarse y de hablar de lo encantos de unos y  otros, y así todo el tiempo, mirándose y riéndose de los demás.
El laurel sufría a cada instante esas burlas . Se reían de él, señoreando sus flores y su perfume, meneando el abundante follaje.
- ¡Laurel!- le decían-, ¿para qué quieres tanta raíz? Mira, a todos nosotros nos alaban porque tenemos poca raíz y mucha belleza. ¡Deja de pensar en los demás! ¡Preocúpate sólo de ti!
     Pero el laurel estaba convencido de lo contrario; deseaba amar a los demás y por eso tenía raíces fuertes.
    Un buen día se desató una terrible tormenta y sacudió, sopló y resopló sobre el bosque. Los árboles más grandes, que tenían un ramaje inmenso, se vieron tan fuertemente golpeados que por más que gritaban no pudieron evitar que el viento los derribara. En cambio, el pequeño laurel, como tenía pocas ramas y mucha raíz, apenas sí perdió unas cuántas hojas.
   Entonces todos comprendieron que lo que nos mantiene firmes en los momentos difíciles no son las apariencias, sino lo que está oculto en las raíces, dentro de tu corazón...., allí......., en tu alma........ Y es ¡El Amor!


En demasiadas ocasións cremos vivir a vida , cando o que realmente facemos é pasar por ela. O traballo, os pequenos acontecementos do día a día, fan que corramos ,sen deternos nin un instante.
O verdadeiramente importante queda fóra dos nosos  pensamentos.Pero, de súpeto , acontece algo que nos estremece, que cambia todo o que temos ó redor . Entón só o Amor , en toda a súa extensión ( parella, fillos, familia, amigos,....)e quen de resistir eses duros golpes .

Ó longo do meu tempo vivido, sigo a comprobar que é a familia, é dicir, son as raíces as que nos dan forzas e nos empurran a seguir loitando.
Cando hai momentos de dor , só o ter un hombreiro no que agarrarse fai que se debuxe un sorriso no teu corazón . Esa tormenta deixa de embestir e ábrese un oco para o sol , o arco iris.

E non só o a nivel personal ou familiar. Sempre hai  persoas que pensan nos demáis, que os seus intereses, ó igual que o laurel, é ofrecer o seu amor Éste é o seu  motor  . 

Dende logo fáiseme imposible non mencionar a  Andaina/ ( asociación, sen ánimo de lucro de nenos con necesidades especiais) , quen a través de Redondela en curto, fixo posible ,unha vez máis, que moitos nen@s, que conformarán a nova sociedade, viran que no cine tamén hai un espazo para a DISCAPACIDADE-
Foi moi fermoso ver que ó longo de varias xornadas,nesta semana,  rapaces e adultos moi diversos ,compartiían  unha mesma experiencia,...
E como di alguén moi cercano a min,  : " Eu teño alguén no meu corazón,...


No hay comentarios:

Publicar un comentario