miércoles, 27 de abril de 2016

A raíz é O AMOR

A pequena coincidencia con  Sócrates é o arte de ensinar  con palabras. Ó igual que él facía cos seus alumnos ,ós  que ensinaba na  praza pública, a través do diálogo. Eu  pretendo a través deste conto (neste  blog) que como lector e aprendiz de sabi@,  reflexiones no teu interior e descubras canta verdade atopas neste texto.

   "Cerca de un arroyo de aguas cristalinas, había un pequeño bosque. Los árboles eran muy variados . Todos gastaban las energías en ser más altos y grandes, con muchas flores y perfumes , pero quedaban débiles y tenían poca fuerza para echar raíces.
En cambio el laurel dijo:
   - Yo voy a invertir mi savia en tener una buena raíz; así creceré y podré dar  mis hojas a todos los que me necesiten.
Los otros árboles estaban muy orgullosos de ser bellos ;¡ en ningún lado había tantos colores y perfumes ! Y no dejaban de admirarse y de hablar de lo encantos de unos y  otros, y así todo el tiempo, mirándose y riéndose de los demás.
El laurel sufría a cada instante esas burlas . Se reían de él, señoreando sus flores y su perfume, meneando el abundante follaje.
- ¡Laurel!- le decían-, ¿para qué quieres tanta raíz? Mira, a todos nosotros nos alaban porque tenemos poca raíz y mucha belleza. ¡Deja de pensar en los demás! ¡Preocúpate sólo de ti!
     Pero el laurel estaba convencido de lo contrario; deseaba amar a los demás y por eso tenía raíces fuertes.
    Un buen día se desató una terrible tormenta y sacudió, sopló y resopló sobre el bosque. Los árboles más grandes, que tenían un ramaje inmenso, se vieron tan fuertemente golpeados que por más que gritaban no pudieron evitar que el viento los derribara. En cambio, el pequeño laurel, como tenía pocas ramas y mucha raíz, apenas sí perdió unas cuántas hojas.
   Entonces todos comprendieron que lo que nos mantiene firmes en los momentos difíciles no son las apariencias, sino lo que está oculto en las raíces, dentro de tu corazón...., allí......., en tu alma........ Y es ¡El Amor!


En demasiadas ocasións cremos vivir a vida , cando o que realmente facemos é pasar por ela. O traballo, os pequenos acontecementos do día a día, fan que corramos ,sen deternos nin un instante.
O verdadeiramente importante queda fóra dos nosos  pensamentos.Pero, de súpeto , acontece algo que nos estremece, que cambia todo o que temos ó redor . Entón só o Amor , en toda a súa extensión ( parella, fillos, familia, amigos,....)e quen de resistir eses duros golpes .

Ó longo do meu tempo vivido, sigo a comprobar que é a familia, é dicir, son as raíces as que nos dan forzas e nos empurran a seguir loitando.
Cando hai momentos de dor , só o ter un hombreiro no que agarrarse fai que se debuxe un sorriso no teu corazón . Esa tormenta deixa de embestir e ábrese un oco para o sol , o arco iris.

E non só o a nivel personal ou familiar. Sempre hai  persoas que pensan nos demáis, que os seus intereses, ó igual que o laurel, é ofrecer o seu amor Éste é o seu  motor  . 

Dende logo fáiseme imposible non mencionar a  Andaina/ ( asociación, sen ánimo de lucro de nenos con necesidades especiais) , quen a través de Redondela en curto, fixo posible ,unha vez máis, que moitos nen@s, que conformarán a nova sociedade, viran que no cine tamén hai un espazo para a DISCAPACIDADE-
Foi moi fermoso ver que ó longo de varias xornadas,nesta semana,  rapaces e adultos moi diversos ,compartiían  unha mesma experiencia,...
E como di alguén moi cercano a min,  : " Eu teño alguén no meu corazón,...


lunes, 4 de abril de 2016

E se algo empeza a moverse!!!

Nesta sociedade da que en multitude de ocasións nos queixamos . Tamén ten "persoas e personiñas" boas .
Son estas ás que debemos prestar a nosa atención e nas que depositaremos o noso gran de esperanza.
Estou i estamos demasiado fart@s  de tantos momentos convulsos, do pesimismo que parece estar instalado na nosa  sociedade. Hai que sacar fóra os nosos medos e berrar  que somos libres, que o noso futuro, do  que somos responsables, o facemos NÓS . 
Non podemos, nin debemos esperar a que os cambios nos veñan dados ( aínda que sería a opción lóxica)
Estes días comprobei (na miña familia cercana) este cambio i esa é a semente revolucionaria que nos importa e na  que confiamos .
O  sol, o agua e a  boa  terra , farán  que siga xerminando. Queremos unha boa pranta , unha árbore  " forte" que nos dé frutos. Nós encargaremonos  de darlle os suficientes cuidados para que chegue a ser unha  árbore frondosa-
A  sociedade a conformamos  personas , as cales deben ter uns valores bós e como di Temple Grandin  ( n. agosto de 1947 en Boston ; zoóloga, etóloga e profesora da Universidade de Colorado,) quen  debido a súa condición de autismo postula que  a sociedade necesita todo tipo de mentes. Gústoume escoitar moi preto a mín : "¿ porqué este año no ponemos globos azules?." Algúns problemas impediron que na nosa  casa se colocaran  pero... mira ti, ,  unha PERSONA, pensando en mín e noutras  moitas familias diferentes e ao mesmo tempo  "normales" ( como se reflicte na imaxen do meu blog) puxéronnos e así danlle visibilidade ao "autismo" , ese gran descoñecido antes e que agora  empeza a convertirse en " normal".


                                                                         Deputación de Pontevedra


Os pais e nais loitadores que ven na dispacidade un dereito , ao que as nosas s institucións deben dar resposta, comenzan a vislumbrar unha pequena luz.
No autismo as barreiras que hai que romper son  " de incomprensión"  como di no seu blog Seso Durán, pai de Manuel, na seguinte conversa ,  feita por Sermos Galiza, co gallo do  día da Concienciación do Autismo ,2 de abril 

Aínda queda moito por facer. Debermos seguir medrando e convertirnos nunha sociedade Auténtica, na que sexamos quen de recoñecernos.